Wie ben ik?/ Who am I?

Tsja, wie ben ik? Ik was een kind, zeven of acht jaar oud, toen Hugo in ons leven kwam. Ik bewonderde zijn kunst, zijn uitstraling, zijn creativiteit en kon genieten van zijn aanwezigheid. Uren brachten we samen door, in de huiskamer op de boerderij in Baarlo, met kralen, veren, piepschuimen bollen, en meterslange stoffen en lappen in felle kleuren, met goud en zilver doorstikt, en maakten poppen. Of tassen, of kledingstukken. Er werd niet veel gezegd, maar dat hoefde ook niet. 

Soms ging ik langs, op mijn blauwe fietsje, om op Nelly het ezeltje te rijden, of de honden te aaien. Vaak zat ik ook op het bankje voor het keukenraam, of in de hoek van de keuken, en bekeek de "grote" mensen in de kamer. Van Hugo mocht ik altijd gewoon "zijn". 

Ik heb hem maar drie of vier jaar mee mogen maken voordat wij verhuisden, Ver weg, naar het buitenland, in de tijd dat er nog geen internet of social media was om contact te houden. Ik heb hem daarna nooit meer gezien.

Onlangs was ik op zoek naar een wandkleed dat Hugo had gemaakt. Het is met mij mee gegaan van Spanje terug naar Nederland, van daaruit naar de Verenigde Staten. Dertig jaar heb ik de hoop gekoesterd het ooit weer aan de muur te kunnen hangen - maar ik kan het nergens meer vinden. Verloren gegaan tijdens de laatste verhuizing, of toch nog ergens in een doos?  

Hugo's leven was vol avontuur, reizen, vrienden, werk, kunst....en toch kan ik maar zo weinig over hem vinden. Ik zou hem zo graag nog eens willen beleven, en willen leren kennen, nu als volwassene. Wie was hij, hoe dacht hij? Wat bracht hem plezier, wat deed hem verdriet? 

Mijn bedoeling met deze website is dan ook om een verzameling aan te leggen van herinneringen, foto's, optredens, verhalen van de mensen die hem mee hebben mogen maken: als ware een wandkleed van Hugo impressies. "Je bent pas dood als men je is vergeten", heb ik wel eens horen zeggen. Het doek dat mij aan Hugo herinnert kan ik niet meer vinden, maar misschien is dat wel goed. Het zou immers alleen mij dienen, aan mijn eigen muur. Hopelijk kan ik met deze paginas Hugo's herinnering levend houden, niet alleen voor mezelf, maar ook voor degenen die hem hebben gekend of voor wie hij veel heeft betekend. Ik kan me niet voorstellen dat men hem is vergeten. 

Mocht je willen reageren, graag!

He Is Not Dead

I cannot say, and I will not say

That he is dead. He is just away.

With a cheery smile, and a wave of the hand,

He has wandered into an unknown land

And left us dreaming how very fair

It needs must be, since he lingers there.

And you—oh you, who the wildest yearn

For an old-time step, and the glad return,

Think of him faring on, as dear

In the love of There as the love of Here.

Think of him still as the same. I say,

He is not dead—he is just away.”

― James Whitcomb Riley

*****

Well, who am I? I was a child, seven or eight years old, when Hugo came into our lives. I admired his art, his charisma, his creativity and enjoyed his presence. We spent hours together, in the living room on the farm in Baarlo, with beads, feathers, polystyrene balls, and meters of fabric and cloth in bright colors, stitched with gold and silver, and made dolls. Or bags, or items of clothing. Not much was said, but it didn't need to be. 

Sometimes I stopped by, on my blue bicycle, to ride Nelly the donkey or to pet the dogs. I often sat on the bench in front of the kitchen window, or in the corner of the kitchen, and watched the "grown-up" people in the room. Hugo always allowed me to just "be".

I only had the opportunity to experience him for three or four years before we moved, far away, abroad, at a time when there was no internet or social media to keep in touch. I never saw him again after that.

Recently I was looking for a tapestry that Hugo had made. It came with me from Spain back to the Netherlands, and from there to the United States. For thirty years I have cherished the hope that I would one day be able to hang it on the wall again - but I can no longer find it anywhere. Lost during the last move, or still in a box somewhere?  

Hugo's life was full of adventure, travel, friends, work, art...and yet I can find so little about him. I would love to experience him again and get to know him, now that I am an adult. Who was he, what did he think about? What brought him pleasure, what made him sad?

My intention with this website is to create a collection of memories, photos, performances, stories of the people who experienced him: as if it were a tapestry of Hugo impressions. "You are only dead when people have forgotten you," I have heard it said. I can no longer find the canvas that reminds me of Hugo, but maybe that is a good thing. After all, it would only serve me, on my own wall. Hopefully with these pages I can keep Hugo's memory alive, not only for myself, but also for those who knew him or to whom he meant a lot. I can't imagine that he has been forgotten. 

If you would like to share something, please do!